Corinne Ellemeet: "Misschien wel het beste boek dat ik ooit gelezen heb. Het is een historische roman, die speelt in Jamaica in de negentiende eeuw. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van een tot slaaf gemaakte vrouw. Die uiteindelijk de afschaffing van de slavernij heeft meegemaakt. En het is zó’n goed boek! Het verhaal is natuurlijk erg heftig en aangrijpend. De hoofdpersoon wordt als jong meisje door - ik geloof -  de zus van de plantagehouder weggehaald bij haar moeder. Vreselijk hoe dat wordt beschreven, om nog maar te zwijgen over alles wat ze op de plantage meemaakt. Wat ik zo knap vind aan het boek, is dat er ook een soort gevoel voor humor in zit. Zo zit er een heel aparte, beetje lachwekkende karakterisering van die zus van de plantagehouder in. Er zit een soort lichtvoetigheid in The long song, zonder dat die de zwaarte van het thema ondermijnt. Dat vind ik echt héél erg knap. [...] Ik ben nog geen Nederlander tegenkomen die dit boek kent. Dus ik ben een soort missionaris; ik wil aan iedereen laten weten dat dit zo’n mooi boek is." – Bron

Corinne Ellemeet: "Ik las het een paar zomers geleden en was er helemaal vol van. Het is een familiegeschiedenis in twee delen over drie generaties van één familie: opa, vader en zoon. Het behandelt veel Nederlandse geschiedenis van 1944 tot begin jaren zeventig. Het verhaal speelt zich voor een groot deel af in een kleine, strenge, christelijke gemeenschap in Zeeland. Dus je leert heel veel van die tijd: hoe de strenge gewoontes toen waren en hoe het Christendom op mensen drukte. Maar het is ook op een persoonlijk niveau erg interessant. Het interessante aan de karakters is dat ze zich los proberen te maken en zichzelf proberen te ontwikkelen. Wat ik ook heel mooi vind, is dat veel karaktereigenschappen helemaal niet tijdgebonden zijn. Of je nu in de jaren vijftig of in het heden leeft: veel is simpelweg menseigen. Knap als dat op een goede manier in een historisch verhaal tot zijn recht komt. En in dit boek zitten ook echt prachtige natuurbeschrijvingen. Over de eenzaamheid die er was, de open natuur en de dreiging van het water, de watersnoodramp komt er ook in voor. Er komt erg veel samen, het is echt een prachtig boek." – Bron

Corinne Ellemeet: "Vond ik ook heel goed trouwens. Staat niet op mijn lijstje, maar vond ik wel een leuk boekje." – Bron

Corinne Ellemeet: "Ik vond het heel goed [...] Het boek gaat over een zeer gelovige missionaris. Wat (gelovig, red.) ik zelf helemaal niet ben. Hij gaat naar een andere planeet om een soort figuren - het zijn geen mensen – te bekeren. Als je mij dit vertelt, haak ik normaal gesproken al af. Ik heb er helemaal niks mee. Maar het was zo goed en fascinerend geschreven dat ik er helemaal ingezogen werd." – Bron

Corinne Ellemeet: "Een van de eerste dichters die ik leerde kennen was T. S. Eliot. Ik was toen achttien en had een vriendinnetje met wie ik op school zat. Zij kwam uit Canada en wist heel veel van Engelse literatuur. Ze gaf me toen een bundel van hem: The Waste Land. [...] Ik las T.S. Eliot voor het eerst toen ik achttien was en ik ben altijd teruggegaan naar die dichtbundel. Je leest gedichten dan vaak weer op een heel andere manier." – Bron

Corinne Ellemeet: "Zijn bundel Het innerlijk behang is echt de moeite waard. [...] Het zijn rustgevende gedichten, maar tegelijkertijd zit er heel veel onrust in hem als persoon. Hij was volgens mij homoseksueel en dat kon helemaal niet in die tijd. Daar schrijft hij ook over ... je voelt de onrust van hem als persoon, maar op een of andere manier gaat er iets rustgevends van zijn gedichten uit. Het is simpel op een goede manier." – Bron

Corinne Ellemeet: "Een ontzettend goed boek. Ik vind het belangrijk dat boeken mij een nieuw perspectief geven. [...] Dat doet Revolusi ook. Van Reybrouck heeft heel veel mensen geïnterviewd uit Indonesië over de periode rond en net na de Tweede Wereldoorlog. Hij gebruikt ook heel veel egodocumenten om de periode daarvoor te beschrijven en uit te leggen. Hij gaat niet van het Nederlands perspectief uit. Dat heb ik zo gemist tijdens mijn studie. Alles was vanuit het Europese perspectief beschreven en ging alleen maar over Nederland. Met heel weinig aandacht voor wat er in de koloniën gebeurde of een kritisch geluid. Dat bestond toen nog bijna niet, terwijl het helemaal niet lang geleden is. [...] Van Reybrouck doet dat gelukkig wel en hij is een erg goede schrijver. Revolusi leest als een trein." – Bron

Corinne Ellemeet: "Bij Thomas Mann heeft iedereen het altijd over De Toverberg. [...] De Buddenbrooks is veel minder bekend terwijl het volgens mij zijn eerste boek is. Het gaat over zijn negentiende-eeuwse familie en het verval van die familie. En over het verval van de decadente, burgerlijke cultuur. Er zit zoveel humor in, ik ben constant aan het gniffelen als ik het lees. Maar dat lees je in geen enkele recensie terug, dat vind ik echt raar." – Bron

Corinne Ellemeet: "Dat vind ik een heel goed boek. Ook weer een boek dat inzicht geeft in Indonesië,  Nederlands-Indië, daar is trouwens ook kritiek op te geven. Het is heel erg geschreven vanuit de witte Nederlander en niet van de anderen. Maar waarom ik het noem is, omdat er in haar tijd (Haasse leefde van 1918 tot 2011, red.) altijd gesproken werd over de Grote Drie: Hermans, Reve en Mulisch. Maar ik vind dat deze vrouw, Hella Haasse, een nog betere schrijfster is." – Bron

Corinne Ellemeet: "Eén van mijn favoriete boeken vergeten te noemen, toegift: De meester en Margarita van Boelgakov." – Bron