Ik geef tegenwoordig boksclinics, vooral aan de jeugd. Soms geef ik clinics bij sportscholen en dat wil ik ook voor bedrijven gaan doen. Verder geef ik veel presentaties, ik ben dus volop bezig! Ik weet nog niet waar het heen gaat en ik heb ook nog geen nieuwe functietitel bedacht voor mezelf, haha.

‍Motivational speaker?
‍Ja misschien wel, maar het voelt vreemd om mezelf zo te noemen. Ik heb de laatste jaren wel vaker voor groepen gesproken, maar om er dan meteen zo’n titel aan te hangen …

‍Waar spreek je zoal over?
‍Over mijn stappen naar succes. Niet alleen veel trainen, maar ook wat er verder voor nodig is. Ik combineer mijn presentaties met een work-out of een Q&A. Ik doe dat nu ook voor Eifel, dat een aantal topsporters aangenomen heeft. Met hen organiseren ze een-op-eensessies voor bedrijven of medewerkers. Dat is nieuw voor mij, maar leuk om op zo’n manier mijn inspiratie te delen. 

‍Mis je de topsport?
‍Nee, helemaal niet. Ik train nog wel veel, maar heb nog geen moment gebaald omdat ik ergens niet meer bij was. Dat trainen gaat ook niet minder hard dan vroeger. Tijdens mijn carrière dacht ik altijd dat ik krachttraining meteen zou laten vallen, maar ik merk nu dat het er gewoon in zit en dat ik het helemaal niet kwijt wil.

‍We willen het natuurlijk ook over boeken hebben … lees je veel?
‍Ik was al verbaasd dat jullie me vroegen en dat jullie een boek in mijn stories hadden gevonden! Als je hier rond zou kijken, denk je meteen dat ik heel veel lees. Er liggen nogal wat boeken op tafel! Ik heb nu voor het eerst het goede voornemen om ook echt meer te gaan lezen. Niet dat ik per se 52 boeken per jaar moet lezen, maar wel dat ik altijd een boek aan het lezen ben. 

Er zijn voor mij twee soorten boeken: simpele boeken en boeken waarvan ik iets kan leren. Als ik ging boksen, nam ik vooral simpele boeken mee; ze moeten vooral niet te veel afleiden. Op vakantie heb ik eigenlijk hetzelfde: doe mij gewoon een lekker boek, met een goed verhaal. Een slecht verhaal is ook goed, het mag ook een voorspelbare thriller zijn, zo’n Zeezicht (Linda van Rijn, red.) bijvoorbeeld. Maar ik lees ook wel eens iets nuttigs, haha.  

‍Wat lees je op dit moment?
‍Nu lees ik drie boeken tegelijk. Ten eerste Miracle Morning (Hal Elrod, red.), maar ik ben nog niet echt overtuigd. Ik ben nogal gevoelig voor de meningen van anderen en nu heb ik op internet gelezen dat veel mensen het wel erg Amerikaans vinden. Als ik het dan lees, denk ik dat inderdaad ook. De eerste drie hoofdstukken gaan alleen maar over hoe geweldig je leven wordt als je bepaalde dingen doet of hebt. Maar er zal verderop wel iets nuttigs in staan. 

En ik lees nu veel boeken over de Special Forces. Bijvoorbeeld Nu of nooit van Dai Carter. Hiervoor heb ik Missie mindset (Sander Aarts, red.) deels gelezen, deels geluisterd via Storytel. En ik lees nog een trilogie van Corina Bomann, die een beetje lijkt op De zeven zussen. De kleuren van schoonheid, over Sophia’s wens, Sophia’s hoop en Sophia’s triomf. Die laatste gaat nu mee op vakantie. Lekker verstand op nul.

‍Je hebt dus vier boeken liggen. Hebben die allemaal een ander doel?
Miracle Morning zie ik puur functioneel: ’s ochtends vroeg meteen beginnen met lezen. Dan lees ik tijdens het ontbijt twaalf pagina’s uit dat boek. Die roman neem ik mee op vakantie en die Special Forces-boeken zijn een soort goede mix. Je leert er iets van maar er staan ook goede verhalen in. 

‍Je blijft dus wel boeken lezen die een beroep doen op je mentale kracht. Wil je dat niet juist loslaten na je carrière?
‍Ik weet niet of dat loslaten lukt. Iedereen is tegenwoordig bezig met ijsbaden en koud douchen. Toen ik nog aan het boksen was, vond ik dat lastig omdat ik mezelf al zo tot het uiterste dreef. Dan had ik thuis écht geen zin meer om mezelf nog te kwellen, wilde ik gewoon warm douchen! Ik heb een training gevolgd die veel over vitaliteit ging. Daar zeiden ze dat wilskracht ook weleens op kan raken. Het leek me dus niet verstandig om mijn wilskracht constant aan te spreken. Maar die drive blijft wel hangen. En dat hele Special Forces-gedoe komt ook doordat ik meedeed aan het tv-programma Special Forces VIPS (waarin ze met Tim Haars als enige kandidaat overbleef na een week keiharde training, red.). Sander Aarts, de schrijver van Missie mindset, was met ons mee op missie. Daar word je dan toch nieuwsgierig naar.
‍

Heb je daar ook nog echt dingen uitgehaald?
‍Overdag waren de commando’s enorm streng tegen ons. Maar dat kwamen ze ’s avonds dan uitleggen waardoor je een andere kijk kreeg. Ook op dingen die je onbewust altijd al deed, zoals ‘lijden in stilte’: niet kreunen, steunen en klagen. Dat moest ik in trainingen eigenlijk altijd al doen. 

‍Het lijkt wel alsof je jezelf nog steeds constant wilt verbeteren?
‍Dat komt ook weer voort uit dat programma. Ik ben geen topsporter meer, maar wat diep in mijn karakter zit, dat blijft. Dat zeggen commando’s ook: ‘wij hebben levenslang’. Ik ben helemaal niet kwijt wat ik ben geweest, het zit er nog steeds in. Als ik nu een training doe, geef ik nooit op. Smokkelen is er voor mij gewoon niet bij. Ik ben het aan mezelf verplicht er altijd vol voor te gaan. 

‍Wat die Special Forces betreft: dat doet denken aan de aanpak van schaatser Nils van der Poel. Hij heeft zijn hele trainingsschema omgegooid en is twee jaar het leger ingegaan om harder te worden. 
‍Ja, het helpt echt bij je mindset. Je leert skills om dingen vol te houden. Ook heel simpele. Als je bijvoorbeeld 15 keer een zware oefening moet doen, kies je voor drie keer vijf; dan is het vol te houden. Bij de Special Forces leerde ik ook wat humor kan doen. Als je één keer per dag helemaal dubbel ligt, krijg je het gevoel dat je weer een week vooruit kan. Dat soort dingen staan ook beschreven in de boeken van Dai Carter en Sander Aarts. Maar sommige dingen moet je zelf meemaken, die kun je niet uit boeken halen.

‍Boeken dan … je had zelf een aantal boeken geselecteerd waarover je iets kon vertellen?
‍Als het dan gaat om ‘leuke boeken’: 400 brieven van mijn moeder van Joseph Oubelkas. Dat gaat over een Nederlands-Marokkaanse jongen die ineens opgepakt wordt voor drugssmokkel en opgesloten wordt. Over zijn correspondentie met het thuisfront over het verschrikkelijke leven in een Marokkaanse gevangenis. Maar hij maakt er toch iets van, dat maakt het ook leerzaam. 

En de Serie Q-boeken van Jussi Adler-Olsen, kennen jullie die? Ook wel thriller-achtig, maar niet zo diepgaand als Inferno en de boeken van Dan Brown, daar hou ik niet zo van. En De zeven zussen (Lucinda Riley, red.) is gewoon een-en-al relaxed. Ik hou wel van drama, maar het liefst wel met een goed einde. 
‍

Dat is het mooie aan lezen: je maakt je eigen verhaal.

‍

‍Maar wat maakt een boek voor jou dan goed?
‍Ik moet helemaal in het verhaal zitten. Dat is het mooie aan lezen: je maakt je eigen verhaal. Het is fijn dat je jezelf daarin kunt verliezen. Het is voor mij geen vlucht uit de werkelijkheid, maar het is wel heerlijk als je alles om je heen even vergeet. 

‍Je boeken moeten dus vooral niet te moeilijk zijn, maar mogen wel een dosis drama bevatten?
‍Ja, gewoon een goed verhaal, maar het moet wel goed aflopen. Het moet sowieso aflopen, ik heb een hekel aan boeken die abrupt stoppen. Laatst las ik een boek dat zo’n onvoldaan gevoel gaf, daar baal ik dan echt van.

‍Volhard van Arie Boomsma vind ik ook een goed boek. Dat gaat heel erg over training en is voor iedereen toepasbaar. Ook voor een moeder van drie kinderen zonder tijd. Hij laat zien dat er altijd een manier is om te trainen, zonder dat je zes keer per week naar de gym hoeft.

Wat ik verder mooi vind, is Vind je ikigai (Héctor Garcia, red.). Ik heb die eerste (Ikigai, red.) overgeslagen en die tweede las ik per toeval op vakantie met een vriendin. Ik was toen bezig met de vraag wat ik zou gaan doen en het boek geeft antwoord op het vinden van je ikigai, je passie. Wat moet daarvoor kloppen? Het gaat over wat je kan, waar behoefte aan is in de maatschappij, maar je moet er ook geld mee kunnen verdienen. Waar dat allemaal samenkomt, vind je ikigai. Er staat ook een hoofdstuk in over feedback, dat heb ik meteen toegepast: ik heb een formulier gemaakt waarmee ik na een presentatie feedback vraag. En het hoofdstuk over mentoren sprak me ook erg aan. Iedereen heeft in zijn of haar leven een mentor, die je op de goede weg brengt. Die mensen moet je gebruiken en het is mooi als je op een gegeven moment zelf zo’n persoon bent.
‍

Het moet sowieso aflopen, ik heb een hekel aan boeken die abrupt stoppen.

‍‍
‍Het lukt je dus om nieuwe inzichten direct toe te passen?
‍Ja, ik denk het eigenlijk wel. Maar over Miracle Morning kan ik niks beloven. Jullie moeten me voortaan niet om 05:45 bellen om te checken of ik wakker ben, haha.

Ik heb van Hans (Kroon, red.) wel eens een boek gekregen: Reis van de held (Franck Heckman & Steven de Bie, red.). Dat heb ik een paar keer gelezen, er zitten een paar mooie dingen in. Zoals het verhaal van een wielrenner die zijn dagen heel goed indeelt. Ik heb mijn zenuwen altijd wel onder controle, maar met het indelen van mijn dagen ging het nog beter. Als ik ging eten, ging ik éten. Dan was ik met niks anders bezig en mocht ook niemand met me over de wedstrijd praten. Dat is wel echt een handigheidje van een andere sporter waar ik iets aan heb gehad.

‍Wil je ooit zelf een boek schrijven?
‍Dat vragen veel mensen. Ik heb er genoeg voor meegemaakt, maar … I don’t know. Frank Evenblij kwam ook al naar me toe met die vraag. Maar er zijn al zoveel boeken op dit gebied. Over sporters, drive, mindset. Als ik alles over mijn carrière eerlijk opschrijf, heb ik geen vrienden meer over, haha!

Je noemt andere sporters en hun boeken. Maar dat zijn bijna altijd mannen. Jij bent een vrouw die een bijzondere, harde sport uitoefende. Denk je niet dat dat interessanter is?
‍Het is wel een sport waarover je veel kunt schrijven. Boksen is heel dynamisch, er gebeurt van alles. Ik heb 179 wedstrijden gebokst en ik heb over elke wedstrijd wel een verhaal; toch anders dan wielrennen, dat is alleen maar rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor. 

‍

Zo’n boek vol beschrijvingen waarin geen reet gebeurt? Daar vind ik echt niks aan.

‍
‍Las je als kind ook al?
‍Mijn vader las voor uit Foeksia de miniheks (Paul van Loon, red.), maar wat er daarna is gekomen? I don’t know! Oh ja, Thea Beckmann staat me wel bij: lekkere verhalen, mee op reis in Kruistocht in spijkerbroek! Een boek moet avontuur hebben. Zo’n boek vol beschrijvingen waarin geen reet gebeurt? Daar vind ik echt niks aan. Er moet binnen een paar bladzijden iets gebeuren, anders ben ik al weg. 
‍

Ik ben er nooit mee bezig om een ander pijn te doen.

‍
‍Hoe verander je van ‘normaal’ mens in een vechtmachine?
‍Dat weet ik niet. Je moet natuurlijk wel een soort hardheid hebben. En een hart dat ervoor wil gaan. Mijn trainer zegt dat het voor startende boksers niet uitmaakt of ze een goede techniek hebben. Hij ziet of ze ‘het’ hebben op het moment dat ze een klap incasseren. Je moet er in de ring echt voor gaan: het is zij of ik. Maar ik ben er nooit mee bezig om een ander pijn te doen. Zelf voel ik ook nauwelijks pijn in de ring. In trainingen is dat soms wel anders. Als ik spar met een gast van 95 kilo wordt het wel tricky!

‍Welk boek zou je de nieuwe Nouchka Fontijn willen meegeven?
‍Dan denk ik vooral aan de Special Forces-boeken. Het zijn goede verhalen én levenslessen. 

‍Is het voor jou denkbaar iets te gaan doen buiten de sport?
‍Dat lijkt me heel onverstandig, ik moet echt elke dag iets doen. Ik hoef niet elke dag helemaal kapot, maar als ik twee dagen niks doe, begin ik al te balen. Maar mijn prioriteiten veranderen wel. Trainen is nu niet meer het allerbelangrijkst. Maar als het moet, vind ik altijd wel een weg. Misschien wel met hulp van Arie Boomsma! 
‍

–––––––––––––––––

Bekijk hier alle door Nouchka Fontijn aanbevolen boeken. Volg Nouchka op Instagram, Twitter en Facebook of bezoek nouchkafontijn.nl voor meer informatie. Foto: nouchkafontijn.nl